قارچ سیاه چیست و آیا قارچ سیاه به ایران راه یافته است؟
به گزارش مجله ویراپارس، مدتی است خبر هایی درباره گسترش بیماری نادر قارچ سیاه در هند و شناسایی این بیماری در ایران به گوش می رسد. این موضوع سبب نگرانی عده ای از مردم شده است. اما به تازگی وزارت بهداشت و متخصصان عفونی اعلام نموده اند که این بیماری جدیدی نیست، در سال گذشته 5 مورد ابتلا در ایران گزارش شده، بیماری مسری نیست و بیش از همه بیماران مبتلا به دیابت یا بیماران دارای نقص ایمنی شدید که دارو های خاصی مصرف می نمایند و درگیری عفونی شدیدی ناشی از ابتلا به کرونا دارند، در خطر قرار می گیرند.
به گزارش خبرنگاران، مسعود مردانی، عضو کمیته علمی ستاد مقابله با کرونا و متخصص بیماری های عفونی درباره بیماری قارچ سیاه می گوید بعضی از بیماران کرونایی که کورتون با دوز فوق فیزیولوژیک مثل دگزامتازون را برای مدت زمان طولانی دریافت می نمایند، ممکن است این قارچ به دستگاه تنفسی، چشم، مغز و اعصاب آن ها ورود پیدا نموده و منجر به عفونت گردد، این بیماری هم بسیار کشنده است.
همچنین عاطفه عابدینی، دبیر کمیته علمی کشوری کووید 19 می گوید که این بیماری قارچی در ریه، سینوس یا چشم فرد دچار نقص سیستم ایمنی، کسانی که مدت طولانی کورتون مصرف نموده اند و دیابتی های کنترل نشده گسترش می یابد که علائم و درمان معین خود را دارد.
به گفته پزشکان، عفونت موکورمایکوزیس باعث مرگ 50 درصد مبتلایان می گردد و بعضی از بیماران فقط بعد از خارج کردن چشم یا استخوان آرواره نجات پیدا می نمایند.
کد ویدیو
دانلود
فیلم اصلی
عفونت قارچی سیاه یا موکورمایکوزیس
موکورمایکوزیس یک عفونت تهاجمی است که ناشی از دسته ای از قالب ها به نام موکورمیست است، این عفونت به وسیله استنشاق یا بریدگی و زخم های پوستی وارد بدن انسان می گردد. انسان با استنشاق اسپور های قارچ که در هوای غبار آلود شناور هستند، به این عفونت مبتلا می گردد. این هاگ ها در مجاری بینی و سینوس ها قرار می گیرند و باعث ایجاد بیماری در آن محل می شوند.
دکتر آکشای نایر، جراح چشم ساکن مومبای (بمبئی) معتقد است که این قارچ همه جا هست، در خاک، هوا و در بینی و مخاط افراد سالم هم دیده می گردد. او می گوید که این قارچ می تواند سینوس، مغز و ریه را عفونی کند و جان مبتلایان به دیابت یا کسانی که سیستم ایمنی ضعیف دارند، مثل مبتلایان به سرطان و اچ آی وی/ایدز را به خطر بیندازد.
براساس پژوهش های صورت گرفته، بیماران کووید 19 که تحت حمایت اکسیژن رسانی طولانی مدت قرار دارند نیز در معرض خطر عفونت موکورمایکوز هستند. منابع آب آلوده ضعیف که برای فراوری اکسیژن پزشکی استفاده می گردد، می توانند مقصر ایجاد عفونت قارچی سیاه باشند.
طبق رهنمود های ICMR، بیماران مبتلا به بیماری های معلولیت یا کسانی که برای مقابله با عوامل بیماری زای محیطی از دارو های سرکوب نماینده ایمنی استفاده می نمایند، به بیماری قارچ سیاه حساس هستند.
همچنین نگرانی هایی وجود دارد که این بیماری، خطرناک ترین بیماری برای مبتلایان کووید 19 که با دیابت شدید دست و پنجه نرم می نمایند، باشد. پزشکان معتقدند که سطح کنترل نشده قند خون باعث می گردد بیماران به بیماری شدیدتری مبتلا شوند، همچنین کنترل ضعیف قند خون هم باعث می گردد قارچ بتواند سطح ساده تری داشته و علائمش را گسترش دهد.
براساس گفته های متخصصان عفونی، به طور عامیانه به دلیل رنگدانه های تیره ای که این عفونت ایجاد می نماید قارچ سیاه نامیده می گردد. این عفونت بالقوه کشنده از بینی آغاز می گردد و به چشم و سپس مغز گسترش می یابد، اما به وسیله فرد به فرد قابل سرایت نیست.
متخصصان بهداشت عمومی، استفاده بی رویه از استروئید ها برای درمان کووید 19 را به عنوان علت احتمالی مقصر می دانند. استروئید ها باعث کاهش التهاب در ریه ها می شوند، اما استفاده بیش از حد از این دارو ها در بیماران کرونایی می تواند منجر به کاهش ایمنی و افزایش سطح قند خون گردد. این شرایط باعث می گردد بعضی از بیماران، به ویژه بیماران دیابتی کنترل نشده، مستعد ابتلا به چنین عفونت هایی باشند.
عوارض و علائم موکورمایکوزیس
موکورمیکوز یا سیاه قارچ معمولاً بر سیستم مغزی یا ریه ها تأثیر می گذارد. موکورمیکوز روده یا دستگاه گوارش یک بیماری بسیار نادر است و معمولاً معده یا روده عظیم را درگیر می نماید. بیشتر موکورمیکوز های دستگاه گوارش در روده گیرندگان پیوند اعضا دیده می گردد.
جدا از آن، این بیماری ممکن است بر روی عبور سینوس تأثیر بگذارد و باعث تورم و التهاب حاد گردد. در اینجا بعضی از علائم معین وجود دارد که بیماران باید مراقب آن ها باشند. بیشترین صحبت درباره تغییر شکل صورت بر اثر علائم بیماری است. موکورمایکوز در صورت عدم درمان کاملاً خطرناک است و بینی و فک بیمار را مثله نموده و یا ساختار حیاتی صورت را تغییر می دهد.
ایجاد پوسته های سیاه، تورم در مجرای بینی و اطراف آن و چشم از ویژگی های عجیب و غریب عفونت قارچی است. در بسیاری از موارد شدید که عفونت تمام نواحی صورت را درنوردیده است، حتی ممکن است برای برداشتن استخوان فک یا بینی به جراحی احتیاج باشد.
یکی از شدیدترین عوارض قارچ سیاه هنگامی اتفاق می افتد که به مغز گسترش یابد و باعث التهاب عصبی گردد. سردرد حاد، تورم، قرمزی، درد در پیشانی می تواند از اولین علائم آن باشد. پزشکان همچنین هشدار می دهند که عفونت می تواند عملکرد شناختی را مختل کند و علائم حیاتی مانند از دست دادن حافظه، هذیان و تغییرات در شرایط روانی فرد را به وجود آورد که در این موارد احتیاج به توجه اولیه دارد.
تورم، درد موضعی در استخوان گونه یا احساس درد یک طرفه صورت یا نوعی بی حسی نیز می تواند از علائم اصلی عفونت قارچی در حال حاضر باشد. جدا از تورم، عفونت قارچی می تواند بر سلامت پوست نیز تأثیر بگذارد و ضایعات متعددی همچون نکروز ایجاد کند.
بعضی بیماران گزارش می نمایند که علائمی مانند خارش، قرمزی چشم، درد چشم، کوری نسبی و از دست دادن بینایی دارند. در بعضی موارد، عفونت همچنین می تواند منجر به از دست دادن بینایی دائمی گردد.
از آنجا که قالب ها توسط بیمار قابل استنشاق هستند، رشد قارچ می تواند به صورت پراکنده در مجرای تنفسی گسترش یابد و ریه ها را تحت تأثیر قرار دهد و علائم شدید ایجاد کند. این همان چیزی است که پزشکان از آن به عنوان موکورمیکوز ریوی یاد می نمایند.
عوارض ریوی باعث ایجاد خونریزی بینی، انسداد بینی می گردد. سرفه، تب، درد قفسه سینه، که بعضی دیگر از علائم تنفسی مرتبط با کووید 19 است، با موکورمیکوزیس نیز مشاهده می گردد. اما اگر بیماری به موقع تشخیص داده گردد می توان به خوبی آن را درمان کرد.
درمان عفونت قارچ سیاه
آمفوتریسین ب داروی بسیار موثر در مداوای قارچ سیاه است. اما دستیابی به این دارو در هند کمیاب و مشکل بوده و دولت هند و صنعت داروسازی این کشور در کوشش هستند میزان فراوری آمفوتریسین ب را افزایش دهند. براساس گفته های پزشکان، این دارو باید به مدت دو ماه تزریق گردد و هر تزریق 3500 روپیه (48دلار) هزینه دارد.
شماری از پزشکان و کارکنان حوزه درمان هند انتقاد می نمایند که دولت در تهیه دارو های کرونا مثل رمدسیور پیروز نبود و این مشکل اکنون در تامین داروی قارچ سیاه نیز صدق می نماید. مشکل تامین دارو در حالی است که دولت هند از 29 ایالت خواسته همه گیری قارچ سیاه را اعلام نمایند.
پیتر کولیگنون، که در کمیته تخصصی سازمان بهداشت جهانی در بخش مقاومت آنتی بیوتیکی و بیماری های عفونی عضو است، می گوید: ما معمولا افراد مبتلا به سیستم ایمنی سرکوب شده را هنگام بستری شدن در بیمارستان در اتاق هایی با فشار مثبت قرار می دهیم تا خطر ابتلا به عفونت هایی مانند موکورمیکوزیس را کاهش دهیم، زیرا با افزایش فشار در اتاق، هوا از داخل اتاق به راهرو خارج می گردد و کمتر محتمل است که قارچ یا چیز های دیگری در هوا گردش کند که بیمار بتواند آن را تنفس کند.
منبع: فرارو