ثبت دو اثر طبیعی خراسان جنوبی در لیست میراث ملی - مجله ویراپارس

وحید بهفرنژاد، معاون میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی خراسان جنوبی به رسانه های گروهی گفت: جنگل دیودال در شهرستان زیرکوه و سایت فسیلی روستای ملوند طبس پس از آنالیز نهایی در دفتر ثبت وزارت متبوع در تاریخ 28 خرداد 1402 در لیست میراث طبیعی کشور ثبت شد.

معاون میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی خراسان جنوبی اضافه کرد: یکی از روشهای تثبیت شنهای روان و کاهش فرسایش بادی استفاده از روش بیولوژیکی است که این امر مستلزم شناخت و معرفی گونه های مناسب قابل استقرار بر روی تپه های ماسه ای است.

بهفرنژاد ادامه داد: یکی از این گونه های گیاهی به عنوان گونه ای شن دوست، آمودندرون پرسیکام یا در اصطلاح محلی دیودال است که با توجه به شرایط اقلیمی حاکم بر رویشگاه ها، سازگاری اقلیمی بسیار خوبی دارند. مساحت کل رویشگاه جنگلی 136 هزار و 319 هکتار است که بر روی تپه های شنی و ماسه ای و در دو دشت آهنگران و کریزان قرار گرفته و مساحت 100 هکتار آن دارای پوشش مطلوب دیودال است.

وی با بیان اینکه از این پهنه محدوده ای به مساحت 76 هکتار که دارای پوشش متمرکز و ذخیره گاه است مورد حفاظت قرار گرفته، ادامه داد: روستای ملوند در ارتفاع 1300 متری از سطح دریا واقع شده و با توجه به اینکه در منطقه ای کوهستانی قرار گرفته است، یکی از خوش آب و هواترین منطقه ها ییلاقی شهرستان طبس به شمار میرود.

معاون میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی خراسان جنوبی با بیان اینکه فسیل های مرجانی در دامنه شمالی کوه آسیاب در سنگهای آهکی بسیار سخت و متراکم رخنمون دارند، اضافه کرد: وجود طیف مختلفی از انواع مرجان ها و عملکرد فرآیندهای فرسایش فیزیکی و شیمیایی به این امر منجر شده تا فسیل های مرجان در برش های مختلفی مشاهده شوند.

بهفرنژاد گفت: در حال حاضر این سایت فسیلی در بین مردم روستا شناخته شده و این کلکسیون بسیار زیبا موردتوجه دانش آموزان، دانشجویان و زمین شناسان قرار گرفته است.

وی با بیان اینکه از لحاظ ساختاری رسوبی سایت فسیلی روستای ملوند در شرق زون ایران مرکزی، بلوک طبس و قسمت شمال رشته کوه شتری قرار گرفته است، اظهار کرد: فسیل های مرجان روستای ملوند متعلق به سازند آهکی اسفندیار به سن ژوراسیک پسین (163 ـ 150 میلیون سال قبل) هستند که در دامنه شمالی کوهی بنام آسیاب رخنمون یافته اند. این سازند دارای طیف مختلفی از انواع فسیل های مرجان، دوکفه ای، اسفنج، آمونیت و شکم سرانجام است.